www.klikerowo.fora.pl

NatiiMar

Jakiś czas temu analizowałam przypadki leku przed burzą. Natknęłam się na badania Nicolasa Dodmana,który twierdził,że często przyczyna lęku przed burzą są nie tyle hałaśliwe grzmoty,ale wyładowania elektrostatyczne. Chciałam zgłębić tę tajemnicę,ale nigdzie nie znalazłam żadnych informacji na temat jakichkolwiek badań w tym kierunku. Chyba tylko Nicolas Dodman wpadł na coś takiego, a swoja tezę poparł doświadczeniami z różnymi psami i faktycznie wiele z nich odczuwało nieprzyjemne dla organizmu skutki wyładowań towarzyszących burzy.
Dodał również,że tłumaczy to zachowania psów, które w czasie burzy wchodzą do łazienki, pchają się do wanny, czy wciskają się między rury. Inne z kolei siłą chcą wydostać się na zewnątrz i szukają kałuży....W swoich badaniach Dodman stwierdził,że szukają instynktownie uziemienia, co daje im ulgę.
Ja osobiście spotkałam się raz z przypadkiem psa, który w czasie burzy uciekał pod wannę. Ale to był klasyczny przypadek strachu przed hałasem...

Co o tym sądzicie? Spotkaliście się z odczuwaniem przez psy wyładowań elektrostatycznych? Jestem ciekawa waszych dowświadczeń.

Pozdrawiam.

Dymkowa

Moje doświadczenie jest takie, że z 3 bliskich mi (tzn takich, gdzie widziałam reakcję na burzę wielokrotnie i przez okres przed-w trakcie i po burzy) psów, które bały się burzy, każdy okazywał to inaczej:
- Dymitr - czarny terier - reaguje na burzę dokładnie tak samo, jak na inne nagłe huki, tzn leci z warkotem i głębokim szczekaniem w kierunku dźwięku. Nie piszczy, nie kuli się ze strachu, nie próbuje się ukryć. Leci i próbuje przegonić "napastnika";
- Jeżyna - ogar polski - też reaguje tak samo na wszystkie hałasy - boi się i chowa pod coś (z braku czegoś innego "chowa się pode mnie", tzn przykleja do moich nóg).
- Kacper - seter irlandzki - burzy bał się tak samo, jak np fajerwerków i był klasycznym przykładem psa, który najchętniej schowa się w łazience pod wanną.

Nie zauważyłam, żeby u któregoś z nich lęk był spowodowany czymś innym, niż hałasem.

No i co prawda z fizyki jestem gorzej niż beznadziejna - ale woda? uziemieniem?

Barbara

Ja mialam psa, ktory bal sie burzy. Doszlam do wniosku, ze bylo to wylacznie sluchowe. Jak sie zestarzal, to bal sie juz dzwieku deszczu o dach i silnego wiatru. Jak sie jeszcze bardziej zestarzal i ogluchl, przestal sie bac zupelnie, czyli potwierdzilo to moje przypuszczenia, ze to bylo sluchowe.
Do wanny tez czasem wlazil, ale byla plastikowa, wiec nici z uziemniania.

Monia

U mnie dwa psy też różnie reagują na burze.
- Kaja seterka irl, która burzy zaczęła się bać w wieku około 3 lat, na zewnątrz po usłyszeniu grzmotu najchętniej uciekłaby jak najszybciej do domu. W domu wkurzają ją odgłosy burzy i często na początku burzy obszczekuje grzmoty. Później się uspokaja. Tak samo reaguje na petardy. Czyli reaguje na hałas.
- Tofik gordon seter, burzy nie boi się prawie wcale, jakieś mocniejsze walnięcia sprawiają że się kuli, ogon pod siebie. Petard boi się bardzo. Na petardy reaguje dużym stresem, stara schować się gdzieś, zaczyna kopać podłogę nerwowo. Tak jakby odróżniał huk petard od burzy.

NatiiMar

Właśnie najczęściej tez spotykam psy z lekiem słuchowym. Ale jednak nie da się ukryć Nicolas Dodman swoje doświadczenia opisał i opublikował. Myślicie,że jest w tym jakiś szkopuł?

Jestem bardzo ciekawa tego zagadnienia, bo lęk i agresja to dwie rzeczy, które mnie szczególnie pasjonują. Ale nigdzie więcej nie mogę znaleźć informacji na temat wyładowań odczuwanych przez psy. Dlatego byłam ciekawa czy ktos z Was miał podobne doświadczenia. Ale w Polsce chyba jeszcze aż tak behawiorystyka nie jest rozwinięta. Rozmawiałam już na ten temat z Ewelina Włodarczyk i też się z tym nie spotkała...zastanawiajaca sprawa....

Jaśka

U mnie było podobnie jak u Barbary - pies który bardzo bał się burzy oraz sztucznych ogni wraz z utratą słuchu (ma w tej chwili ok 16 lat) przestał reagować na huki.

Dymkowa

goranik

ja wiem, ze on o tym pisal w książce "pies który kochał zbyt mocno" tak to chyba sie nazywalo.

NatiiMar

Dokładnie. Całe zjawisko i badanie opisuje w swojej książce "Pies,który kochał zbyt mocno". Porusza tam wiele ciekawych kwestii behawioralnych.

Dymkowa

To jeśli jest to teza przedstawiona w jednej książce jednego autora, to ja osobiście podchodzę do niej krytycznie.

NatiiMar

Ja na początku też tak do tego podeszłam,ale potem zaczęłam zgłębiać te wiadomości i zaciekawił mnie ten temat. Ale nie spotkałam jeszcze osoby,która by się fachowo zajęła sprawą. Szukam dalej:)

Dymkowa

Coś "w temacie" Wink

[link widoczny dla zalogowanych]

NatiiMar

Połowy nie rozumiem,ale dzięki:)